ایران سلامت

به گزارش مشرق،  بیماری گریوز عامل ۸۰-۶۰٪ از موارد پرکاری تیروئید یا تیروتوکسیکوز است. شیوع بیماری در خانم‌ها ۱۰ برابر آقایان است.

پرکار شدن تیروئید در بیماری گریوز، در اثر TSI است که یک پادتن یا آنتی‌بادی تحریک‌کننده رسپتور TSH – R است.

آنتی‌بادی‌های TPO نیز در ۸۰٪ موارد وجود دارند.

علایم پرکاری تیروئید:

۱- کاهش وزن با وجود افزایش اشتها، البته افزایش وزن در ۵٪ افراد به علت افزایش غذا خوردن هم رخ می‌دهد – بیش‌فعالی یا هیپراکتیویتی، تحریک‌پذیری، خستگی زودرس، بی‌خوابی، اختلال تمرکز و لرزش یا ترمور خفیف.

۲- علایم عصبی یا نورولوژیک تیروتوکسیکوز عبارتند از: هیپررفلکسی، تحلیل عضلات و شعف عضلات ابتدای اندام‌ها (میوپاتی پروگزیمال بدون فاسیکولاسیون.)

گاهی اوقات ممکن است فلج دوره‌ای هیپوکالمیک رخ دهد.

۳- طپش قلب: تاکیکاردی سینوسی (شایع‌ترین تظاهر قلبی – عروقی)

۴- افزایش برون ده قلبی

۵- فیبریلاسیون بطنی (در افراد بالای ۵۰ سال)

۶– پوست گرم و مرطوب و عدم تحمل گرما

۷- قرمز شدن کف دست (اریتم پالمار)، تحلیل ناخن یا آنیکولیز، خارش، کهیر و تیرگی پوست (هیپرپیگمانتاسیون) و ریزش مو یا آلوپسی

۸- رترکسیون پلک‌ها یعنی پلک‌های بیمار خیلی باز به نظر می‌رسند، بزرگ شدن ‌های در آقایان یا ژنیکوماستی، افزایش کلسیم خون یا هیپرکلسمی و هیپرکلسیوری

علائم اختصاصی گریوز

١- گواتر: در بیماری گریوز، غده تیروئید به صورت منتشر به میزان ۳-۲ برابر بزرگ می‌شود. تیروئید قوام سفتی دارد و ممکن است تریل یا برویی بر روی آن وجود داشته باشد.

۲- مشکلات چشمی یا افتالموپاتی گریوز: علایم افتالموپاتی عبارتند از: احساس شن ریزه و ناراحتی و اشک ریزش چشم، بیرون‌زدگی چشم یا پروپتوز در بیماران، ادم پری اربیت، قرمزی اسکلرا، کموزیس، دیپلوپی (دوبینی) و تحت فشار قرار گرفتن عصب بینایی یا اپتیک که شدیدترین علامت افتالموپاتی گریوز است.

شدیدترین تظاهر افتالموپاتی، فشرده شدن عصب اپتیک در راس حفره چشم است که سبب ادم پاپی، نقائص میدان بینایی محیطی و در نهایت نابینایی می‌گردد.

۳- مشکلات پوستی یا درموپاتی: همیشه با افتالموپاتی متوسط تا شدید همراهی دارد. درموپاتی به طور شایع در قدام و سطوح طرفی بخش پایینی ساق پا ایجاد می‌شود و نام دیگرش ادم پره تیبیال است.

ممکن است پس از تروما در دیگر نقاط بدن نیز ایجاد ضایعه تیپیک به صورت یک پلاک غیرالتهابی و سفت به رنگ صورتی یا ارغوانی تیره و نمای پوست پرتقالی ایجاد شود.

ممکن است تمام ساق و پا را درگیر کند و نمای فیلی شدن یا الفانتیازیس را تقلید نماید.

۴- آکروپاچی تیروئیدی: در واقع نوعی کلابینگ است و اغلب همراه با درموپاتی رخ می‌دهد.

بررسی آزمایشگاهی

در بیماری گریوز، سطوح هورمون‌های تیروئیدی افزایش یافته و سطح TSH کاهش یافته است.

اگر تشخیص بالینی مشخص نباشد، اندازه گیری آنتی بادی‌های TPO به تشخیص کمک می‌کند، اما به طور روتین لازم نیست.

در تیروتوکسیکوز ممکن است، هیپربیلی روبینمی، افزایش آنزیم‌های کبدی و فریتین، آنمی میکروسیتیک و ترومبوسیتوپنی نیز وجود داشته باشد.

تشخیص

تشخیص بیماری گریوز، با توجه به وجود تیروتوکسیکوز، گواتر منتشر، افتالموپاتی و غالبا وجود سابقه شخصی یا خانوادگی اختلالات خودایمنی یا اتوایمیون، داده می‌شود.

در بیماران مبتلا به تیروتوکسیکوز که سایر مشخصات بیماری گریوز را ندارند، بهترین روش تشخیصی، اندازه گیری TBII یا TSI است.

یک روش جایگزین نیز اسکن رادیونوکلئید تیروئیدی است.

در بیماری گریوز جذب ماده رادیواکتیو به صورت منتشر افزایش یافته است.

درمان

درمان بیماری گریوز شامل استفاده از داروهای ضد تیروئید، ید رادیواکتیو (۱۳۱) یا جراحی برداشتن تیروئید (تیروئیدکتومی) است.

داروهای ضد تیروئید: داروهای اصلی ضد تیروئید شامل پروپیل تیواوراسیل (PTU)، کاربیمازول و متی مازول می‌باشند.

به علت سمیت کبدی (هپاتوتوکسیسیته) ناشی از پروپیل تیواوراسیل، تجویز این دارو توسط سازمان غذا و داروی آمریکا FDA فقط محدود به موارد زیر شده است: ۱- سه ماهه اول حاملگی، ۲- طوفان تیروئیدی، ۳- بیمارانی که واکنش‌های خفیف و ناخوشایندی نسبت به متی مازول نشان می‌دهند.

اگر پروپیل تیواوراسیل تجویز شود، مانیتورینگ تست‌های عملکرد کبد توصیه می‌شود.

رژیم‌های درمانی: دوز شروع در مورد متی مازول یا کاربی مازول ۱۰تا۲۰ میلی گرم هر ۸ تا ۱۲ ساعت و در مورد PTU ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلی گرم هر ۶ تا ۸ ساعت است.

پیگیری درمان و عود: ۶-۴ هفته بعد از آغاز درمان، تست‌های عملکرد تیروئید و علائم بالینی مجددا بررسی می‌شوند و دوز دارو برپایه Free T۴ تنظیم می‌شود. اکثر بیماران زودتر از ۶ تا ۸ هفته یوتیروئید نمی‌شوند یعنی سطح هورمون تیروئیدشان نرمال نمی‌شود.

سطح TSH معمولا تا چندین ماه سرکوب شده باقی می‌ماند بنابراین مارکر حساسی برای پاسخ به درمان نیست. بعد از رفع سرکوب TSH، می‌توان از اندازه‌گیری سطح TSH، جهت مانیتورینگ درمان استفاده نمود. بیشترین احتمال عود بعد از قطع درمان، در بیماران جوان، مردان، سیگاری‌ها، هیپرتیروئیدی شدید و گواتر بزرگ رخ می‌دهد.

سایردرمان‌ها ١- بتابلوکرها: از پروپرانولول (۴۰-۲۰ میلی گرم هر۶ ساعت) یا آتنولول برای کنترل علائم آدرنرژیک، به خصوص در مراحل اولیه که هنوز اثر داروهای ضد تیروئیدی آغاز نشده است، استفاده می‌شود.

۲- وارفارین: در تمام بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی باید وارفارین تجویز شود.

٣- دیگوکسین: اگر بیمار دیگوکسین مصرف می‌کند، در تیروتوکسیکوز باید دوزان افزایش یابد.

۴- ید رادیواکتیو در درمان اولیه و همچنین در عودهای بعد از درمان با داروهای ضد تیروئید کاربرد دارد. ریسک کمی برای ایجاد بحران تیروتوکسیک بعد از درمان باید رادیواکتیو وجود دارد.

جهت پیشگیری از بحران تیروتوکسیک، تمام بیماران مسن و همچنین مبتلایان به اختلالات قلبی باید حداقل یک ماه قبل از درمان باید رادیواکتیو، داروهای ضد تیروئید دریافت کنند.

بیماران درمان شده با ید رادیواکتیو باید ۵ تا ۷ روز از تماس نزدیک و طولانی با بچه‌ها و ن حامله اجتناب ورزند.

۲ تا ۳ ماه برای ظهور اثرات بد رادیواکتیو زمان لازم است لذا در طی این دوره می‌توان از داروهای ضد تیروئیدی یا بتابلوکرها استفاده کرد.

در زمان حاملگی و شیردهی نباید از ید رادیواکتیو استفاده کرد، اما بیماران می‌توانند ۶ ماه بعد از درمان بدون هیچ خطری حامله شوند.

بسیاری از پزشکان به علت ریسک بدخیمی (از لحاظ تئوری) از ید رادیواکتیو در بچه‌ها و نوجوانان استفاده نمی‌کنند. بد رادیواکتیو می‌تواند بدون هیچ خطری در بچه‌هایی که سن بیشتری دارند، به کار برده شود.

درمان با ید رادیواکتیو ریسک سرطان در بزرگسالان را افزایش نمی‌دهد.

جراحی: تیروئیدکتومی کامل یا نزدیک به کامل برای بیمارانی که بعد از درمان با داروهای ضد تیروئید دچار عود می‌شوند و ترجیح می‌دهند که از این درمان به جای ید رادیواکتیو استفاده کنند، کاربرد دارد.

منبع: یک پزشک

به گزارش مشرق، نتایج یک پژوهش که اخیرا بر درگاه اینترنتی دانشگاه ییل منتشر شده با بسط یک مدل اپیدمیولوژی به تخمین میزان مبتلایان به بیماری کرونا و نرخ مرگ‌ومیر ناشی از آن پرداخته است. این پژوهش در پنج سناریو تنظیم شده است و نتایج آن نشان می‌دهد در حالت‌های مختلف زمان پیک کرونا می‌تواند متفاوت باشد. در مجموع پژوهش برآورد کرده تب کرونا در ابتدای تابستان فروکش کند، اما نرخ ابتلا و مرگ‌ومیر آن بسته به عملکرد ت‌گذار کاملا متفاوت است. سناریوهای ترسیم‌شده نشان می دهد با فرض اینکه از ابتدای شیوع بیماری تماس افراد تا ۷۵ درصد کاهش داشته است، موارد ابتلا (شامل بدون علامت و پنهان) بین ۳ تا ۶ برابر موارد گزارش شده تخمین زده شده است. این پژوهش در فرض دیگری برآورد کرده است اگر نیمی از افراد جامعه پس از تعطیلات نوروز تماس خود را با بقیه افراد به صفر برسانند و نیم دیگر از این رفتار پیروی نکنند، امکان دارد تعداد موارد ابتلا تا ابتدای تابستان به ۳ میلیون نفر برسد. اما چه باید کرد؟ مقاله با الهام از تجربه کره‌جنوبی، ژاپن و چین تاکید دارد، راه‌حل نهایی در کنار فاصله‌گذاری اجتماعی، تست فراگیر است. این ت علاوه بر اینکه جان بسیاری از افراد را از مرگ نجات می‌دهد، فشار بر روی سیستم درمانی را نیز کاهش می‌دهد.

به گزارش مشرق، کشمش‌ها از خشک شدن انگورها در جلوی نور خورشید یا خشک کن درست می‌شوند، به طور کلی شیرین هستند و طعم آن به طور بسیاری در پخت و پز غذایی در سراسر جهان، مخصوصا در دسرها استفاده می‌شود. بر اساس تحقیقات، کشمش‌ به عنوان بخشی از گروه میوه به حساب می آید. این میوه‌های خشک شده انرژی بدن را بالا برده و اغلب برای کوهنوردان، مسافرین یک تونیک سالم به حساب می‌آیند.

ویتامین‌ها و ارزش تغذیه‌ای کشمش

کشمش منبع بسیارخوبی از انرژی، فیبر، پروتئین و کربوهیدرات‌ است هرچند اما هنوز هم دارای شاخص گلیسمی کم هستند. ۴۳ گرم کشمش حاوی حدود ۱۲۹ کالری است، از آنجایی که آن‌ها کالری زیادی دارند، گفته شده است که در یک روز، بیش از ¼ فنجان کشمش استفاده نکنید.

بیشتر بخوانید:

با مقدار قند در میوه‌های مختلف آشنا شوید +لیست

کشمش منبع سرشار از فیبر است  و به جذب مایعات طبیعی موجود در بدن کمک می‌کند. این نوع فیبر، فیبر نامحلول به حساب می‌آید چرا که در حجم زیادی از آب قرار دارد و موجب آسانی حرکت مواد غذایی در روده می شود، اگر به طور منظم آن را استفاده کنید، می‌تواند به درمان یبوست هم کمک کند. یک مطالعه تایید کرده است که  مصرف دو وعده کشمش در روز ، می تواند عملکرد روده بزرگ را بهبود بخشد و خطر مبتلا شدن به سرطان روده بزرگ را کم کند.

کشمش، درمانی برای نفخ شکم

فیبر موجود در کشمش موجب می‌شود تا مواد مضر و سموم از دستگاه گوارش دفع شود و از ایجاد بیماری‌های روده، رشد باکتری‌ها و ناراحتی‌های ناشی از نفخ شکم محافظت کند. کشمش سرشار از پتاسیم و منیزیم است که یک درمان طبیعی برای اسیدیته هستند، این مواد معدنی دو عنصر رایج از آنتی اسیدها هستند، چراکه آن‌ها در مقیاس PH پایه به حساب می‌آید. دو نوع اسیدوز با تعدادی از علل وجود دارد و بسیاری از بیماری‌های سیستم تنفسی، جوش، بیماری‌های پوستی، آسیب به اندام‌های داخلی، نقرس و کلیه را درمان می‌کند.

 کشمش سرشار از آهن (درمان کم خونی)

کشمش دارای مقدار قابل توجهی آهن است که به طور مستقیم در درمان کم خونی اثر بخش است. همینطور حاوی بسیاری از ویتامین B پیچیده است که برای تشکیل خون جدید ضروری هستند، محتوای مس زیاد در تولید گلبول‌های قرمز کمک می‌کند.

کشمش‌ها سرشار از کلسیم هستند

کشمش‌ها سرشار از کلسیم هستند و به تقویت مینای دندان برای ترمیم دوباره کمک می‌کند. علاوه بر این کالری موجود در این میوه‌ خشک می‌تواند موجب پیشگیری از رشد میکروب‌های دهانی و تقویت دندان‌ها شود. اسید اولئانولیک، یکی از مواد شیمیایی موجود در کشمش است که نقش مهمی در محافظت از دندان‌ها در برابر فرسایش ایجاد حفره‌ها و شکنندگی دارد.

بیشتر بخوانید:

کربوهیدرات‌ها چه نوع غذاهایی هستند؟

کشمش سطح بالایی از آنتی اکسیدان‌ها را دارد که حاوی کاتچین‌ها و فیتونوتوپ‌ها پلی فنل هستند. آن‌ها در مقابل آسیب‌های ناشی از رادیکال‌های آزاد از بدن محافظت می‌کند که رادیکال‌های آزاد یکی از عوامل اصلی اولیه مرتبط با رشد سلول‌های سرطانی است، با این شرایط همینطور شواهد علمی بیشتری برای تایید این یافته‌ها نیاز است. علاوه بر این ، محتوای فیبر موجب بالا رفتن دفع صفرا از بدن می‌شود و سموم را هم کم می کند.

با بالا رفتن سن، یکی از مشکلاتی که امکان دارد پیش آید، بالا رفتن شکنندگی استخوان‌ها است چراکه افراد مقدار کلسیم مورد نیازشان را مصرف نمی‌کنند و شیر به تنهایی کافی نیست. خبر خوب آن است که منابع مختلفی از کلسیم وجود دارد، مانند کشمش که می‌تواند در رژیم آدم‌ها گنجانده شود. کشمش ریزمغذی است که می‌تواند به بهبود توانایی بدن برای جذب مواد مغذی گوناگون کمک کند.

کشمش خشکباری مفید برای بهبود سلامت پوست

آنتی اکسیدان‌ها و ویتامین C موجود در کشمش موجب جوان سازی پوست و از بین رفتن چین و چروک می‌شود. مصرف آن‌ها می‌تواند، از ایجاد شرایطی مانند پسوریازیس و آکنه جلوگیری کند. مصرف روزانه کشمش به داشتن موهایی براق و ضخیم کمک می‌کند، چون که محتوای ویتامین C آن از آسیب سلول‌ها جلوگیری می‌کند.
‌
می‌توانید کشمش را به قسمتی از رژیم غذایی روزانه خود استفاده کنید، برای صبحانه به جای شکر یا هرگونه شیرینی از کشمش استفاده کنید.
برای شام می‌توانید آن را روی سیب زمینی پخته یا سبزیجات بریزید.

بهترین حالت نگهداری این است که آن را در یک مکان خشک و خنک بگذارید. اگر بیش از دو ماه آن را نگهداری می‌کنید بهتر است آن را در یک ظرف دردار بگذارید و در یخچال آن را نگهداری کنید، به این ترتیب حتی زمان بیش تری قابل استفاده هستند. اگر شما کشمش را برای مصرف بعدتان می‌خواهید، توصیه می‌شود که آن را داخل یخچال بگذارید. شما می‌توانید آن‌ها را در یخچال تا یک سال و در فریزر تا دو سال نگه دارید.

ذخیره سازی طولانی مدت امکان دارد سبب کریستالیزه شدن (کریستالیزاسیون یا بلوری شدن) محتوای قند کشمش شود. برای جلوگیری از کریستالیزاسیون، کشمش‌ها را از ظرف دردار به یک کیسه‌ ذخیره سازی انتقال دهید و تا آنجا که امکان دارد هوای داخل کیسه را خارج کنید. کیسه را به درستی مهر و موم کنید و آن را در یخچال یا کابینت آشپزخانه قرار دهید. این سبب می‌شود که کشمش بلوری یا کهنه نشود. شما حتی می‌توانید آن‌ها را در آب گرم بشویید تا کریستال‌های شان را جدا کنید.

عوارض استفاده بی رویه از کشمش

خوردن کشمش به طور مرتب برای معده بسیار مفید است و سلامت گوارشی شما را بهبود می‌بخشد، اما این وضعیت عمدتاً به علت وجود الیاف رژیمی یا همان فیبر است. الیاف رژیمی که در کشمش وجود دارد به عنوان یک ملین طبیعی استفاده می‌شود، به این معنا که حرکت روده را بهبود می‌بخشد و مانع از ایجاد یبوست می‌شود و در درمان سایر مشکلات دستگاه گوارش هم مانند سندروم روده تحریک پذیر، گاز معده و نفخ اثر بخش است.

اگرچه فیبرهای رژیمی برای گوارش ما مناسب هستند، اما توصیه می‌شود که آن‌ها را در حد متعادل مصرف کنید و بیش از حد نخورید، این به این علت است که مصرف بیش از حد الیاف برای سلامت گوارشی شما مضر است و امکان دارد که منجر به ضعف جذب مواد مغذی، گاز روده، انسداد روده‌ای و . شود.

کشمش سرشار از آنتی اکسیدان‌های مختلف مانند ویتامین C و سایر ترکیبات آنتی اکسیدانال مانند:پلی فنل‌ها و بیوفلاونوئیدها هستند. این ترکیبات سلول‌ها را از آسیب‌های اکسیداتیو ناشی از رادیکال‌های آزاد در بدن محافظت می‌کند و خطر مبتلا شدن به سرطان‌های مختلف را کم می‌کند.

اگرچه آنتی اکسیدان‌ها برای بدن ما مناسب هستند و مزایای متعددی دارند، اما مصرف آن‌ها در طی مدت زمان طولانی امکان دارد به سیستم بدن آسیب برساند.

خوردن کشمش در دوران بارداری

بارداری مرحله مهمی در زندگی هر زن است و در این مرحله برای زن بسیار مهم است که از یک رژیم غذایی متعادل و پر از مواد مغذی لذت ببرد. مواد مغذی که مادر می‌خورد نه تنها سلامت او را تعیین می‌کند بلکه برای سلامت جنین هم بسیار اثر بخش خواهد بود، اگرچه کشمش برای این دوره مناسب است، اما گفته می‌شود که از مصرف بیش از حد آن پرهیز کنید، چراکه امکان دارد موجب ناراحتی معده، اسهال و سایر مشکلات گوارشی مانند گاز و نفخ معده شود. به همین خاطر به مادران باردار و شیرده توصیه می‌شود که میزان استاندارد آن را با پزشک خود بررسی کنند.

مصرف کشمش باید در حدود ۳۰ گرم در روز محدود شود. کشمش به شما کمک می‌کند تا مایعات موجود در بدن جذب شود و یبوست را کم می‌کند. افرادی که کالری بسیار بالایی دارند، در صورتی که مصرف بیش از حد داشته باشد، امکان دارد باعث اضافه وزن سریع شود.

کشمش ریسک ابتلا به دیابت را بالا می‌برد؟

میوه‌های خشک حاوی بیشترین مقدار فروکتوز (قند میوه) هستند، که با سطح بالای تری گلیسیرید مرتبط است یک مطالعه می‌گوید سطح بالا تری گلیسیریدها می‌تواند احتمال ابتلا به دیابت را زیاد می‌کند. بعضی افراد نسبت به کشمش واکنش آلرژیک دارند که باعث بروز خس خس سینه، مشکلات تنفسی، اسهال و تب می‌شود.

روش تهیه کشمش در منزل

به سادگی مقداری انگور را از ساقه آن جدا کنید و کاملا با آب سرد بشویید آن‌ها را در یک سینی بریزید و در یک روز خشک و آفتابی در مقابل نور خورشید قرار دهید و پس از ۲ تا ۳ روز کشمش‌های شما آماده خواهند شد.

نام برنج قهوه‌ای به نوع خاصی از برنج اشاره نمی‌کند، بلکه منظور رنگ طبیعی دانه برنج است.

دانه برنج یا شلتوک پس از شالیکوبی و سفید کردن به برنج سفید تبدیل می‌شود که در واقع درون‌دانه نشاسته‌ای برنج است. اما با تبدیل برنج به برنج سفید بسیاری از مواد مغذی مهم موجود در سبوس برنج از آن جدا می‌شود.

برنج قهوه‌ای که این روند را نگذرانده است، نسبت به برنج سفید دارای مقدارهای بسیار بیشتری از برخی از انواع ویتامین ‌B (شامل B1، B3، B6 و B9)، منیزیوم، پتاسیم و آهن است.

همچنین برخی از بررسی‌ها نشان داده‌اند که جایگزین کردن برنج سفید با برنج قهوه‌ای میزان قند خون را بهبود می‌بخشد و به کنترل وزن کمک می‌کند.

انواع گوناگونی از برنج قهوه‌ای در گاه عرضه می‌شوند، از جمله برنج معتبر و دانه‌بلند باسماتی (که در آشپزی هندی بسیار استفاده می‌شود) تا برنج جاسمین (که در تایلند و سایر کشورهای آسیای جنوب شرقی پرطرفدار است).

برای پختن برنج قهوه‌ای، یک فنجان برنج را با دو فنجان آب (یا آب کم‌نمک سبزیجات) مخلوظ کنید و در قابلمه بریزید و حرارت دهید تا آب به جوش آید. بعد حرارت را کم کنید و سر قابلمه را بپوشانید و بگذارید برای ۴۵ تا ۵۰ دقیقه دم بکشد.